رفقا ، شما چریک نیستید!

یاشار وارسته

چندیست دنیای اینترنت حکایت از دگر باره نظم یافتن سوسیالیست هایی دارد که به نام مقدس خاک آذربایجان پا به عرصه نهاده اند و دل برای خاکی می سوزانند که کم نسوزاندنش و ندای وطنی را سر می دهند که کم ، فروشندگانش نبوده اند و آن چه در این میان چیزی جز تمسخر را عایدشان نمی کند بیان هجووار موضع خویش در باب مسئله تروریسم در غرب آذربایجان و به طبع آن فعالیت هالی کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان در این باب می باشد که ایمان به جغرافیای تاریخی آذربایجان حداقل لازمه ی فریاد وطن کشیدن هر آذربایجانی ست و دفاع از تمامیت اش مسئولیت هر ملی گرا.

عزیزان سوسیالیست ، بر کدامین برهان ، ملی گرایی آذربایجان در دفاع از خاک را به حاکمیت نسبت می دهید و منشا از ملاحسنی ای می بینید که برای ملت آذربایجان در دفاع از اورمو و سولدوز ایشان بس شرافتمند تر بودند تا  شمایی که در سازمان هایی به مانند چریک های فدایی خلق،پیکارو...و در لباس کرد آتش به روی اورمو و سولدوز می گشودید و ترک قتل عام می کردید و کدامین بنیان آذربایجان چی بودن شما را این گونه گستاخ کرده که پژاک را به تفکر خویش نزدیکتر می بینید و کمیته را نفوذی های حاکمیت می نامید؟

عزیزان سوسیالیست ،وطن پرستی و عشق به خاک ذهنیتی نیست که در قالب ایدئولوژی بگنجد و بایدی گردد بر پاسخ گویی در قبال قشری که به گواه تاریختان مسلما شماها رهایی دهندگانش نیستید و چه بسا سرباز وظیفه ی ترکی که به تفنگ پژاک جان می سپارد ، هویت همان طبقه ی زحمتکش جزئی از ما بودنش را تعریف کرده است.

عزیزان سوسیالیست،کسی نخواست که پدران و بزرگانی چون بابک،پیشه وری و صفرخان را به مقام قیاس بکشاند که چنین می آشوبید و تیتروار حاشیه بر متن غلبه می دهید و با سرپوش قرار دادن ملی گراهایی چون ایشان دست پنهان چشمان حریص و جنون خون تروریسم پژاک می گردید.

عزیزان سوسیالیست،اگر ما بنا به شهیدنامیدن سرباز به ناچار وظیفه ی ترک خطرناک در حرکت ملی آذربایجان هستیم ، ماهیت وجودی شما در تضاد با سعادت ملتی است که به ریا داعیه اش می کشید و نهایت این که  به اصطلاح رفقا ، اگر شما سرباز وظیفه ی ترکی را که به گلوله ی پژاک و به جرم مانع بودنش در دست اندازی تروریسم به خاک آذربایجان شهید نمی نامید ، ملی گرای آذربایجان نیستید و اگر خویشتن نزدیکتر با تفنگ پژاک می یابید ، چریک نیستید،قاتلید!