نامزد های تروریستی حامی گروه کورد را بهتر بشناسیم

اطلاعیه کمیته مردمی  دفاع از غرب آذربایجان

نامزد های تروریستی حامی گروه کورد را بهتر بشناسیم

 در نتیجه سیاست های کج دار و مریض مسئولان تورک استان آذربایجانی غربی در مقابله با فعالیت گروه های تروریستی کورد و حامیان سیاسی آنها در منطقه غرب آذربایجان و با عنایت به حمایت های بی دریغ و هدفدار سیاسیون شوونیسم فارس از این گروه ها، جهت تقابل با حرکت ملی گرایانه ملت آذربایجان چند نفر از حامیان پشت پرده گروه های تروریستی کورد  در شهرهای  اورمیه و سولدوز صلاحیت شرکت و فعالیت در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی را دریافت کرده اند. با کمال تاسف  تعدادی از این افراد با اینکه ادعای مستقل بودن می نمایند ولی به لحاظ منافع طیفی و گروهی و جهت تشکیل فراکسیون قدرتمند اصولگرایان در مجلس هشتم، مورد حمایت بخشی از جریان اصول گرای استان آذربایجان غربی قرار گرفته اند.

 از دید کلان، تائید صلاحیت این افراد را باید سیاست عمدی و توافقی شوونیسم فارس و گروه های تروریستی کورد تلقی و آن را  امتداد  سیاست مغرضانه و ساختار شکنانه  دو به یک  در شهر اورمیه و یک به یک در شهر سولدوز ارزیابی کرد. این تدبیر مغرضانه حاکمان سیاسی تهران که در دوره سیاه اصلاح طلبان آغاز و با بی تدبیری سیاسی حامیان جریان اصلاح طلب  استان آذربایجان غربی تثبیت  گردید در این دوره از سوی جریان اصول گرا پیگیری می شود.

کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان با محکوم نمودن سیاست توافق جریان اصول گرا و حامیان سیاسی گروه های تروریستی کورد، به نخبه گان این جریان هشدار می دهد تمامیت ارضی و سیاسی آذربایجان را قربانی چند رای و چند روز نمایندگی مجلس نکرده و آگاه باشند، تکرار سیاست اصلاح طلبان ( نزدیکی به حامیان سیاسی گروه های تروریستی کورد برای کسب آرا بیشتر) نفرین تاریخی و روی گردانی سیاسی مردم غرب آذربایجان را در پی خواهد داشت.

اینک با توجه به خطرات احتمالی توافقات پشت پرده جریان اصول گرا و حامیان سیاسی گروه های تروریستی کورد که می تواند گریبانگیر ملت آذربایجان گردد به افشا ماهیت یکی از  نامزد های اقلیت مهاجر شهر اورمیه  و ازحامیان سیاسی گروه های تروریستی کورد  که مورد حمایت  بخشی از جریان اصول گرای استان آذربایجان غربی می باشد می پردازیم. در اطلاعیه های آتی کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان در مورد فعالیت های انتخاباتی حامیان سیاسی گروه های تروریستی کورد در شهر سولدوز خواهیم پرداخت، تا کسانی که تمایل به شرکت در انتخا بات دارند با آگاهی یافتن از ماهیت مشکوک افراد مورد نظر و حمایت های صورت گرفته از آنها صرفا برای نامزد های تورک رای دهند.

نامزد حامی گروه های تروریستی در شهر اورمیه که مورد حمایت پنهانی  بخشی ازجریان اصول گرا:

عبدالرحمان نقشین ،  متولد  1342 ، محل تولد : روستای اسماعیل آقا  حوالی نازلی چایی، فرزند شهید، متاهل دارای 3 فرزند، مدرک تحصیلی : لیسانس علوم اجتماعی ، شغل سابق : دبیر دبیرستان 13 آبان اورمیه ، سمت دولتی  قبل از ثبت نام برای انتخابات:  رئیس اداره آموزش پرورش  محال صومای برادوست اورمیه به مرکزیت سرو آدرس محل سکونت: شهرک ایثار خیابان رسالت

فردی است نژاد پرست  و در تغییر ترکیب معلمان تورک منطقه به معلمان کورد نقش به سزایی دارد.

با تکثیر و پخش این اطلاعیه در جبهه ملی مبارزه با تروریسم مشارکت کنید

سئچکی سییاستیمیز، بیر وطن بیر میلت بیر میللی سییاست

سئچکی سییاستیمیز، بیر وطن بیر میلت بیر میللی سییاست

صمد نیکنام

سیاسی مؤوقئیه گؤره وطنی پارچالاماق اولماز. آذربایجان بویو سییاست یوروتمگی باجارمایانلار آذربایجانی پارچالاییر و بؤلگه سییاستی یورودور. بو چوخ تهلوکه لیدیر.

ایراندا و گونئی آذربایجاندا سئچکیلرله باغلی فیکیرلرده بیر تهلوکه لی مؤوقع وار. او دا، اورمیه مرکزلی غربی آذربایجاندا، بوتؤولوکده گونئی آذربایجاندان فرقلی سییاست یوروتمکدیر. بو فیکری ایره لی سورنلر سییاست خترینه سؤزده ده اولسا وطنین سیاسی و عئینی زاماندا جوغرافی خریته سینی پارچالاییرلار. بو فیکرین طرفدارلاری نین شهرلریمیزدن جیزدیغی سییاهییا باخاندا آدامی دهشت بورویور. بیر نئچه آذربایجان شهرینی آییریب، تکله میش و کونجه سیخیشدیرمیشلار.

هر شئیدن اؤنجه بئله بیر سوال اورتایا چیخیر : نئجه اولور کی، بیر میلتین بیر بؤلومو هاقدا بیر سییاست و باشقا بیر بؤلومو هاقدا باشقا سییاست یورودولور ؟

بو نئجه میلتدیر کی، اؤلکه نین بو باشیندا یورودولن یارارلی سییاست، اؤلکهنین باشقا بؤلمه سینده یاراسیز اولور ؟

اگر وطنیمیز اوچون کورد تروریزمی دئییلن بیر تهلوکه وارسا، او تهلوکه یه قارشی بوتون میلت بیر مؤوقئدن چیخیش ائتمه لیدیر. میلتین میللی سییاستی، میللی ماراغی و میللی ایراده سی اولمالیدیر.

میللی ایرادنی، میلتی پارچالاماقلا یوخ، بوتؤولشدیرمکله اورتایا قویماق اولار.

بو گون غربی آذربایجانی هر هانسی مئیداندا، میثال اوچون سئچکیلرده تک بوراخانلار صاباح اونو دؤیوش مئیدانیندا دا تک بوراخاجاق.

بو گون شخصی مؤوقئییندن آسیلی اولاراق اردبیلده سئچکییه قاتیلماق ایستمه یهنلر بئله، سولوزدا تهلوکه وار دئیه سئچکیلره قاتیلمالیدیر. یالنیز بو مقاملار میلتی، میلت کیمی فورمالاشدیریر و میللی سییاست یوروتمگی میلته دیکته ائدیر.

نظره آلساق کی، بیر میلتین ایکی میللی سییاستی اولا بیلمز، اوندا غربی آذربایجاندا (ندنیندن آسیلی اولمایاراق) بوتون گونئی آذربایجاندان فرقلی سییاست یورودنلردن سوروشورام : یوروتدویونوز “سییاستین” هانسی میللی سییاستدیر ، سئچکیلره قاتیلماق یوخسا بویکوت ائتمک ؟

سئچکییه قاتیلماق و یاخود قاتیلماماق سیزین اؤز ایشینیزدیر، لاکین سئچکی خترینه اؤز الینیزله وطندن ایکی خریته چکمگین. بو ایشینیزله سؤزده ده اولسا وطنی پارچالاییرسینیز. ائله هر شئی سؤزدن باشلانیر.

قایناق: بای بک

İran’ın Kuzey Irak Politikası

İran’ın Kuzey Irak Politikası/İran ve Iraklı Kürtler

Arif KESKİN

Irak’ta Saddam’ın devrilmesi siyasi rejim değişikliğinden öte bir anlam taşımaktadır. Irak devletinin Sünni Arap merkezli kimliği değişmiştir. Irak’ta Şiiler ve Kürtlerin siyasal alanda temsil edilme hakları yeni bir Irak kimliği doğurmuş ve bölgenin siyasi jeopolitiğine Şiiler ve Kürtleri bir aktör olarak sokmuştur. Bu durum Irak’ı belli ölçüde hem “Sünni Arap devletleri” hem de “Arap devletleri” kategorilerinden çıkarmıştır. Böylece Irak’ın devlet kimliğinin ve rejiminin yanı sıra, toprak bütünlüğünü sürdürüp sürdüremeyeceği de tartışmaya açık hale gelmiştir.

Yeni Irak’ta Şiiler sessiz biçimde ilerlerken, Kürtlerin merkezkaç eğilimi açık ve istikrarlı biçimde sürmektedir. Şii-Sünni çatışması ve Irak’ın diğer bölgelerindeki savaş haline karşılık Kuzey Irak’ın “istikrar adası” olması, ABD ve Şiiler ile iyi geçinen Kürtlerin merkezkaç eğilimlerine olumlu etkide bulunmaktadır. Kürtlerin yoğun olarak sınırda yaşamaları, “vatan ve millet algılamalarının olması”, toplumsal tabanın genişliği, yarattığı siyasal seferberlik gücü, mücadele eden örgütlü Kürt grupların varlığı ve bunların dış dünyada destek bulmaları söz konusu eğilimin elverişli zeminini oluşturmaktadır.

Irak’ta Kürtler ve Şiilerin etkinliği bölgemizde yeni bir güvenlik sisteminin doğduğu anlamına gelmektedir. Yeni oluşmakta olan sistemin geleceğinin şekillenmesinde ve merkezkaç eğilimlerin başarılı olup olmayacağı konusunda uluslararası güçlerin yanı sıra bölge devletlerinin tutumu da belirleyici olacaktır.

İran’ın, Irak üzerindeki nüfuzunu ve kendi sınırları içindeki etnik milliyetçilik potansiyeline sahip Kürt azınlığı hesaba kattığımızda, sürecin şekillenmesinde çok etkili olacağı kuşkusuzdur. İran’ın gizli ve açık gündemini öğrenmeden Irak’ın bugünü ve geleceği üzerine yorum yapmak yanıltıcı olabilir. Bu çerçevede yazımızın amacı İran’ın Kuzey Irak ve Irak Kürtlerine yönelik bakış açısı ve politikasını irdelemeye çalışmaktır. Yazımız üç bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde İran ve Iraklı Kürtler arasındaki ilişkilerin tarihi, ikinci bölümde Irak’taki Kürt milliyetçiliği ve İran Kürtleri, üçüncü bölümde ise 1991 sonrası İran’ın Kuzey Irak politikası analiz edilmiş ve makale bir genel değerlendirmeyle sonlandırılmıştır.

İran-Irak Kürtleri İlişkilerinin Tarihi

İran’ın Iraklı Kürtlere bakış açısı, Bağdat ile ilişkileri çerçevesinde şekillenmiştir. Irak ve İran, düşman olarak doğmuş iki ülke olarak değerlendirilebilir. Aralarındaki husumet o kadar derindir ki bazı Fars milliyetçilerine göre Moğollardan sonra İran’a en fazla zararı Irak yönetimi vermiştir. Irak 1920’de İran’dan toprak talebi ile doğmuş ve gözü her zaman İran’ın elindeki Şattularap ve Huzistan bölgelerinde olmuştur. Bu da iki ülkeyi defalarca karşı karşıya getirmiş ve İran’ın 1920’de kurulan Irak’ı 1929’a kadar resmî olarak tanımaması sonucunu doğurmuştur. İran’ın Iraklı Kürtlere dönük çabaları, tam olarak bu güç mücadelesinin sonucudur. Irak yönetimi İran’ın Huzistan bölgesinde 1920’de Şeyh Hazel liderliğinde kurulan “Arabistan Devleti”ni desteklerken, İran da 1919-1923’e kadar süren Mahmut Berzenci liderliğindeki Kürt ayaklanmasını desteklemişti.[1]

20. yüzyılın ilk yarısında yükselen tansiyon, “sorunun gerçek mimarı” İngiltere’nin çabası ile düşürülmüştü. İran-Irak tarihine damgasını vuran sınır anlaşmazlığını İngiltere bilinçli bir şekilde yaratmıştır. Çünkü tam olarak Irak’ın kurulduğu sıralarda İngiltere’nin istekleri İran’ı yöneten Kaçar Hanedanı tarafından olumlu karşılanmamıştı. Nitekim İngiltere, 1924’te Kaçar hanedanının devrilmesinin ardından kendisine yakın Pehlevilerin iktidara gelmesiyle birlikte İran-Irak arasındaki sorunu çözmeye çalışmıştır. Dahası, SSCB ve komünizmin yayılması korkusu nedeniyle İran ve Irak’ı Saadabad Paktı çerçevesinde bir arada tutmaya çalışmıştır. İki ülke bu dönemde göreli barış şartları içinde yaşamıştır.[2] İran bu süreçte Iraklı Kürtleri desteklemese de, bağlarını koparmamıştır. Nitekim bu bağ 1958’den sonra İran’ın oldukça işine yaramıştır.

1958’den sonra İran-Irak ilişkileri yeniden gerilmeye başlamıştır. 1958 darbesi ile Irak’ta monarşi devrilmiş, cumhuriyet kurulmuştur. Böylece Irak’ın iç ve dış politikası köklü bir şekilde değişmiştir. Uluslararası arenada SSCB’ye yaklaşmış, içeride ise hürriyet rüzgârı esmeye başlamıştır. Bu durum Kürtleri öyle umutlandırmıştı ki Mustafa Barzani SSCB’den Irak’a dönmüştür. Ancak yönetimin Arap milliyetçiliğine sarılması nedeni ile “Bağdat Baharı” kısa sürmüştür. Irak yeniden İran’dan toprak talebinde bulunmaya ve Kürtler ile çatışmaya başlamıştır. Bu çerçevede İran da Iraklı Kürtleri merkeze karşı destekleme yoluna gitmiştir. II. Dünya Savaşı sonrasında İran ABD’nin müttefiki olurken Irak SSCB’nin yanında yer almıştır. Bu küresel saflaşma, iki ülke ilişkileri kadar Kürt konusunu da karmaşıklaştırmıştır.

Kürtler ve merkezi yönetim arasındaki çatışma tam da bu dönemde yoğunlaşmıştır. 1961’de İran Şahı, Kürtlerin ayaklanmasını desteklemiştir. 1961’de 1000 peşmergeye sahip olan Barzani, Şah’ın desteği sayesinde 1963 yılında peşmerge sayısını 20 bin’e çıkarmıştır. 1963 ve 1965 Kürt ayaklanmalarını Irak merkezi yönetiminin bastıramamasında bu destek etkili olmuştur. Söz konusu destek olmasaydı, Kürtlerin böyle bir başarıya imza atmaları mümkün olamazdı. 1960’lardaki Kürt ayaklanmalarının SSCB yerine ABD tarafından desteklenmesi ise o zamana dek SSCB’nin yanında olan Kürtlerin ABD’nin yanına geçerek saf değiştirmesine neden olmuştur. Bu doğrultuda ABD ve İsrail, İran’ın Iraklı Kürtlere yönelik çabalarını desteklemiştir. Aslında bu dönemde ABD devrede olmasaydı, Molla Mustafa Barzani ve Şah Pehlevi arasında bir güven ilişkisi kurulamazdı.[3]

Irak’ta 1968’de gerçekleşen Baas darbesi, Bağdat’ın hem İran hem de Kürtlerle arasındaki ilişkiyi daha da zorlaştırmıştır. Baas rejimi Kürt ayaklanmalarını kökten bitirmek için 1969’da geniş çaplı bir operasyon düzenlemiştir. Ancak Irak yönetimi ABD, İsrail ve İran’ın desteğini arkasına alan Kürtlerin ayaklanmasını bastıramamıştır. Sonuçta Kürtlerle anlaşmaya zorlanmıştır. 11 Mart 1970’te Barzani ve Irak yönetimi arasında anlaşma imzalanmıştır. Bu anlaşma ile Kürtler geniş siyasi, kültürel ve ekonomik haklar kazanmıştır.[4]

1974’e gelindiğinde, Irak kendisini yeni toparlamış ve SSCB ile ilişkilerini daha da derinleştirmiştir. Nitekim Irak, SSCB donanmasının Basra Körfezi’ne gelmesini sağlamıştır. Bu durum Irak yönetiminin İran’a karşı özgüvenini arttırmıştır. Irak, Şattültarap nehrinin tam hakimiyetini talep etmiştir.[5] Buraya giren gemileri teftiş ederek İran bayraklarının indirilmesini istemiştir. Bu durum iki ülkeyi savaşın eşiğine getirmiştir. İran Şahı bu dönemde Irak geri adım atmadığı takdirde Irak’ı parçalayabileceğini düşünmüştür. 1974’te yine Iraklı Kürtler ve Bağdat arasında çatışma başlamıştır. Çok kanlı geçen bu çatışmanın sonucunda Saddam isteğine ulaşamamıştır. Neticede Irak yönetimi, çeyrek asır geçtikten sonra İran ile anlaşmadan Kürt sorununu çözemeyeceğini anlamıştır. Bu dönemde, Kürt ayrılıkçılığının güçlenmesinin yanı sıra İran’ın savaşma iradesi, ABD’nin Şah’ı desteklemesi ve Arapların İsrail karşısındaki yenilgisi Irak’ı korkutarak İran ile anlaşmaya zorlamıştır. Bu da, 1975 Cezayir Anlaşması’na giden süreci başlatmıştır.

1975 yılında İran ile Irak arasında imzalanan Cezayir Anlaşması, Irak’ın İran’ın toprak bütünlüğünü kabul etmesi karşılığında Tahran yönetiminin Kürtlere desteğini kesmesini öngörmüştür. Bu tarihten sonra Kürtlere sırtını dönen İran yönetimi, daha düne kadar müttefiki olan Barzani’ye bağlı birçok gücün Irak tarafından yok edilmesine göz yummuştur. ABD ve İsrail’in isteksizliğine rağmen yapılan bu anlaşma Iraklı Kürtlerin tarihinin en büyük darbesi olmuştur. Sürecin sonunda Irak, Kürtleri sindirmeyi başarmıştır. Cezayir Anlaşması halen Iraklı Kürtlerin hafızasında derin bir yer işgal etmektedir.[6]

İran, 1980 Irak Savaşı’nın başlamasının hemen ardından Kürtler ile yeniden diyalog kurmaya başlamıştır. Bu işbirliği öyle ilerlemiştir ki, Irak güçlerine karşı ortak operasyonlar yapılmıştır. İran bir yandan da Kürt mültecilere kapısını açmıştır. KYP ve KDP gibi Iraklı Kürt gruplar İran’da yerleşmeye başlamıştır. İran bu grupların Irak karşıtı çabaları için bir üs haline gelmiştir.

1979’da gerçekleşen İran Devrimi sonrasında, Irak içine sindiremediği 1975 Cezayir Anlaşması’nın rövanşını alma fırsatını bulmuş ve 1980’de İran’a saldırmıştır. Saddam Hüseyin’in Irak Meclisi’nde basının karşısında Cezayir Anlaşması’nı yırtarak geçerliliğinin olmadığını söylemesiyle sekiz yıl süren İran–Irak Savaşı başlamıştır. Bu süreçte İran yine Irak Kürtlerini destekleme yoluna gitmiştir.

Irak’taki Kürt Milliyetçiliği ve İran Kürtleri

İran’ın Iraklı Kürtlere bakış açısını şekillendiren etmenlerin bir tanesi de kendi içindeki Kürt azınlığı ve bu azınlığın ayrılıkçı potansiyelidir. İran’da yaşayan Kürtlerin sayısı 5 milyon olarak bilinmektedir. Bu nüfusun yüzde 30’unu Şii, yüzde 70’ini ise Sünni Kürtler oluşturmaktadır. Şii Kürtler İran içinde sistemle entegre oldukları için Kürt milliyetçiliği daha ziyade Sünni Kürtler tarafından benimsenmiştir. İran Kürtleri 20. yüzyılın başından günümüze kadar İran’ın içinde “özerk bir Kürdistan” kurmak için çalışmışlardır. İranlı Kürtler, hem Şah hem de Humeyni yönetimiyle silahlı direnişte bulunmuştur. Bu çatışma, İran’da Kürt sorununu sürekli gündemde tutmuştur. Nitekim İran’da etnik sorun konusu “Kürt sorunu” ile özdeşleşmiştir.

Iraklı ve İranlı Kürtler arasında her zaman etkileşim olmuştur. İran Kürtleri bütün Kürtçü hareketlerden etkilenseler de tarihî olarak en fazla Iraklı Kürtlerden etkilenmişlerdir.[7] Zira İran, Iraklı Kürtleri desteklerken Irak da İranlı Kürtleri desteklemiştir. Diğer taraftan İran’ın koruma amaçlı olarak topraklarına yerleştirdiği Iraklı Kürtler bu etkileşimi sürdürmüştür.

İranlı ve Iraklı Kürtler arasındaki etkileşimde Barzani ve ailesinin önemli rolü olmuştur. Bu etki II. Dünya Savaşı’ndan sonra başlamıştır. 1944’te Mustafa Barzani ve Irak yönetimi arasında çatışma çıkmış ve yenik düşen Barzani 2000 adamıyla birlikte İran’a yerleşmiştir. Bu dönem İran tarihinin çok önemli bir dönemecine denk gelmektedir. II. Dünya Savaşı’nın başında müttefikler Rıza Han'ın Hitler'e yakınlaşmasını bahane ederek 1941 yılında İran'ı işgal etmiş, Rıza Han'ı iktidardan uzaklaştırmışlardı. Rıza Han'ın devrilmesinden sonra ülkede toplumsal ve siyasal değişim yaşanıyordu. Özgürlükler genişletilmiş, siyasi mahkûmlar serbest bırakılmıştı. Basına yönelik sansür kaldırılmış, siyasal ve toplumsal örgütlenme başlamıştı. Aşırı merkeziyetçi devletin çöküşü toplumun genelinde bazı istek ve çatışmaların ortaya çıkmasına neden olmuştu. Rıza Han döneminde temelleri atılan çatışmalar, sınıfsal, etnik, dilsel ve dinsel olmak üzere kendini göstermişti.[8] İşte bu ortam İranlı Kürtleri de etkilemişti. SSCB’nin desteği ile Kürt milliyetçiliği önemli ölçüde yükselmişti. Bu durum Barzani’yi bu defa İran’da yeniden harekete geçirmişti. Nitekim 1946’da İran’da Kürtler tarafından kurulan Mahabat Cumhuriyeti’nin ortaya çıkmasında Barzani kilit rol oynamıştı. Barzani’nin adamları bu yapının askerî gücünü oluşturmuş ve kendisi birliklerin komutanı olmuştu. Bu doğrultuda Mahabat Cumhuriyeti başkanı olan Kadı Muhhamed’ten “cesaret madalyası” almıştı.[9]

Mahabat Cumhuriyeti’nin 1947’de devrilmesinin ardından Barzani SSCB’ye kaçmıştır. Pek çok İranlı Kürt ise Irak’a sığınmıştır. Irak’a sığınan Kürtler Irak yönetiminin desteği ile yeniden örgütlenmiş ve 1960’larda Şah’a karşı mücadeleye girmişlerdir. Irak yönetiminin desteği ile güçlenen İran Kürdistan Demokrat Partisi (İKDP) ve KOMULE’nin o günden bugüne merkezi büroları Irak’ta bulunmaktadır. Mahabat Cumhuriyeti’nin devrilmesinin ardından İKDP Irak’ta Baas yönetimi ile işbirliğine girmiştir. 1979 İslam Devrimi’ne kadar da Irak üzerinden İran’a saldırılar gerçekleştirmiştir. Ancak Şah döneminde pek başarılı olamamıştır. Devrimin hemen ardından iktidar boşluğundan yararlanarak İran’a girerek Kürtlerin yaşadığı bölgelerde hakimiyeti ele geçirmiştir. Humeyni ve yeni rejime teslim olmak istemeyen Kürtler arasında kanlı çatışmalar çıkmıştır. Kürtler bu süreçte Kürtler tarafından desteklenmekteydi. Saddam 1960–70 yıllarının rövanşını almaktaydı. 1980’de başlayan İran-Irak Savaşı’nda İranlı Kürtler, Irak’ın yanında yer aldı. Bu sırada Saddam’ın telkinleri sonucu Halkın Mücahitleri gibi İranlı terör örgütleri ile işbirliğine girdiler. Saddam’ın desteği ile I. Körfez Savaşı’na kadar İran için çok ciddi sıkıntı yarattılar. Saddam ve İran Kürtleri arasındaki işbirliğinin I. Körfez Savaşı ile sona ermesi sonucu İran ve Kürt gruplar arasındaki çatışma da azaldı. İranlı Kürt gruplar Kuzey Irak’a yerleşmeye başladılar.

İranlı ve Iraklı Kürtler arasındaki etkileşim 1991’den sonra da devam etti. 1991’deki Anfal olayının[10] ardından Iraklı Kürtler mülteci olarak İran’a akın ettiler. Bu kimseler İran’ın özellikle Batı Azerbaycan eyaletine yerleştirildi.1992’den sonra bir grup geri dönse de önemli bir kesim İran’da kaldı.[11] Diğer taraftan 1991’den itibaren hız kazanan sınır kaçakçılığının Kürtlerin elinde olması onlara birtakım fırsatlar sundu. Kuzey Irak’ta özerk bir yönetimin kurulması ile Kürt dilinde kitap, dergi ve gazete yayınlanmaya başlandı. Birçok İranlı Kürt şair ve yazarın çalışmaları buralarda yer aldı. Bu süreçte çeşitli özel televizyon kanallarının ortaya çıkması ve uydu vasıtası ile İranlı Kürtler tarafından izlenilmesi etkileşimi pekiştirdi. Süreç 1997’de Hatemi’nin iktidara gelmesi ile hız kazandı. Hatemi döneminde İranlı ve Iraklı Kürt elitler arasında kayda değer görüşmeler oldu. Bu dönemde Iraklı Kürtler İKDP ve İran arasında arabuluculuk yapmaya soyundu.

Yeni dönemde İran’daki Kürtler yeni ve çok taraflı bir faaliyet programı yürütmektedir. ABD’nin Irak’ı işgalinden sonraki süreçte Iraklı Kürtlerin kazanımları, ABD’nin PKK konusundaki belirsiz politikaları, ABD-İran arasındaki gerginlik ve askerî müdahalenin gündemde olması ve bu doğrultuda İranlı Kürtlere biçilen rol, onları cesaretlendirmiştir. Nitekim Irak’ın işgali sonrası KOMULE, PEJAK ve İran Kürdistan Demokrat Partisi gibi İranlı Kürt örgütleri propaganda, suikast ve halk ayaklanmaları suretiyle çalışmalarını hızlandırmışlardır. İran, Iraklı Kürtlerin bu çerçevede nasıl davranacaklarını dikkatle izlemektedir.

1991 Sonrasında İran’ın Kuzey Irak Politikası

İran devleti ve Iraklı Kürtlerin tarihi işbirliğine bakıldığında İran’ın Irak Kürtlerini bir tehdit olarak görmediği dikkat çeker. 20. yüzyıldaki İran-Irak ilişkilerinde, Tahran ve Iraklı Kürtler ortak düşmanlarına karşı stratejik müttefik konumunda olmuştur. Kürtler her dönemde Bağdat’a karşı Tahran’dan destek bulmuştur. Bu olgu I. Körfez Savaşı’ndan sonra değişmeye başlamıştır. Çünkü savaş beraberinde, İran’ın Kuzey Irak Kürtleri üzerindeki geleneksel hamiliğinin bitmesi ve hamilik rolünün bu sefer ABD tarafından devralınması sonucunu getirmiştir.

I. Körfez Savaşı’nda ABD, İsrail ve Türkiye’nin rolü İran’ı kaygılandırmaktaydı. İran'ın endişesi, kendi rejimine muhalif bazı grupların bu bölgeye yerleşme istekleriydi. Kuzey Iraklı Kürtlerin İran Kürtleri üzerindeki etkileri de endişesini artırıyordu. İran’ın bu dönemde Kuzey Irak politikası bölgede varlık gösteren ABD ve İsrail ile rejim muhaliflerinin etkinliklerini engellemek ayrıca Saddam'ın bölgeye girmemesini sağlamak temelinde şekillenmişti. Bu çerçevede İran, Iraklı Kürt gruplar ile ilişkisini koparmadı. Bu dönemde kendisiyle ortak kaygıları paylaşan Türkiye ve Suriye ile işbirliği arayışına girdi. Saddam’ın zayıf düşmesi ve İran’ın ABD’den duyduğu endişe Saddam ve İran’ı yakınlaştırabilirdi. İran, 1975 Cezayir Anlaşması’nda olduğu gibi gerektiğinde saf değiştirebileceğini göstermişti. İşte tam bu dönemde KDP ve KYP arasında çatışmalar yaşanmaya başladı. İran bu süreçte “arabulucu ve barıştırıcı” rolüne soyunsa[12] da aslında Celal Talabani liderliğindeki KYP’yi destekliyordu. Diğer taraftan, iç çatışma ve bölgedeki sürecin belirsizliği Iraklı Kürtlerin gelecekte İran’a yeniden muhtaç olmaları ihtimalini doğurmuş ve bu da onları ihtiyatlı davranmaya itmişti. Hatemi 1997 yılında iktidara geldiğinde İran komşuları ile güvene dayalı bir ilişki kurma çabasında oldu. Dış politikadaki başarısı Kürtleri endişelendirse de ülke içindeki demokratikleşme söylemi umutları yeşertmişti. Bu dönemde Iraklı Kürt gruplar, Tahran ile İranlı Kürt gruplar arasında diyalog başlatılması için arabuluculuğa soyunmuşlardır.

İran ve Kürtler arasındaki “ortak düşmana karşı tarihi işbirliği”, ABD’nin Irak’ı işgaliyle birlikte hükmünü yitirmeye başlamıştır. Irak’ın işgali İran açısından yeni bir dönemin başlangıcı anlamına gelmektedir. İran açısından bu dönem bir çelişki yumağıdır. Çünkü  ABD’nin Irak’a yerleşmesi İran İslam Cumhuriyeti’ni ilk etapta ürkütmüştür. İran bir anda; “BM’yi ciddiye almayan”, müttefiklerini önemsemeyen, askerî operasyona hazır ve güçlü bir Amerika ile karşı karşıya kalmıştır. Halihazırda Irak’taki işgalden önce de, diğer komşusu Afganistan’a yerleşmiş ve “sıranın İran’a gelebileceğini” dillendiren bir ABD vardı. Şimdi ABD çok daha yakınında büyük bir tehdit olarak belirmiştir. Diğer taraftan, Irak’ın işgali İran’a yeni bir stratejik açılım fırsatı sunmuştur. Irak, tarihî olarak İran’ın Orta Doğu’ya açılımını engellemekte, stratejik enerjisini tüketmekte ve jeopolitik ufkunu daraltmaktaydı. Irak’ın askerî anlamda en güçlü Arap devleti olması Arapları Tahran karşısında korumaktaydı. Ama Saddam’ın devrilmesi ile İran, Körfez ve Arap Ortadoğu’sunda rakipsiz kalmıştır. Şiilerin etkin olduğu yeni bir Irak doğmuştur. Şiilik ciddi bir siyasi etken olarak ilk önce İran ve daha sonra Lübnan’da kendisini gösterse de, gerçek anlamda bölgesel bir etken haline gelmesi Irak’ın işgalinden sonra mümkün olmuştur. Saddam’ın varlığı Şii potansiyelinin önündeki en büyük engeli oluşturmuştur. Arap Şiiliğinin Irak’ta iktidara gelmesi bölgede Şii jeopolitiğinin yükselişine neden olmuştur. Şii jeopolitiği İran’ın stratejik ufkunu genişleterek, yeni bir manevra alanına sahip olmasını sağlamıştır. [13]

Irak’taki gelişmeler İran’ın gözünde Kuzey Irak’ın stratejik öneminin değişmesine neden olmuştur. İran’ın Irak merkezî yönetimini zayıflatmak için Kürtlere ihtiyacı kalmamıştır. Başka bir ifade ile Saddam’ın devrilmesi ile İran ve Iraklı Kürtleri birleştiren ortak düşman ortadan kalkmıştır. ABD, Kürtlerin müttefiki İran’ın düşmanı olmuştur. Böylece İran ve Iraklı Kürtlerin ilişkisinin içeriği değişmiştir. Çünkü artık İran’ın yeni stratejik kurgusunun sahnelendiği yer Bağdat, başoyuncusu ise Şiiler’dir.

İran’ın en önemli dış politika gündemi, ABD ve İsrail ile ilişkileri ve nükleer çalışmaları nedeniyle yaşadığı sorundur. İran, ABD ve İsrail tarafından saldırıya uğrayabileceği ihtimalini dikkate almaktadır. İşte Irak bu açıdan büyük önem taşımaktadır. İran, toprak talebi olmayan, ABD ve İsrail’in bölgedeki arayışlarını kısıtlayan, Sünni Arap devletlerini sınırlandıran ve Basra Körfezi’nin güvenliği konusunda kendisiyle işbirliğine girecek yeni bir Irak görmek istemektedir. İran’ın bu arzusu ABD’nin eliyle bir ölçüde gerçekleştirilmişse de İran’ın nihai zaferi ancak ABD’nin Irak’tan yenik çıkmasıyla gerçekleşebilecektir. Irak gerçeğine bakıldığında ABD halen hedefine ulaşamamıştır ve geleceğe endişeyle bakmaktadır. Saddam devrilmiş ama Irak’ta ABD’nin tam anlamıyla güvenemediği Şiiler etkinlik kazanmıştır. Şii-Sünni çatışmasının durmaması, Irak toprak bütünlüğünün korunamaması ihtimalini de doğurmuştur. Parçalanma durumu, gerek Şiileri gerek Sünnileri dinî bir yönetime itebilir. Bu ise ABD ve İsrail’in işini zorlaştırırken İran’a yarayabilir. Arap yönetimleri Saddam’ı istemiyorlardu ancak gelinen noktada Saddam dönemine göre çok daha büyük bir tehdit algılamaktadırlar. Sünni Arapların korkulu rüyası olan “Şii hilali”nin gerçekleşmesi ihtimali kuvvetlenmiş ve tarihî rakipleri İran çok güçlenmiştir.

İran daha önce Irak yönetimi ile Kuzey Irak üzerinden hesaplaşırken, şimdi Bağdat üzerinden ABD, İsrail ve bölge devletleri ile hesaplaşmaya başlamıştır. Kürtler ise bu satranç tahtasında İran’a ve Şiilere oyun alanı yaratmaktadır. Kuzey Irak sorununun varlığı ve Kürtlerin ayrılıkçı istekleri “Irak’ın parçalanma korkusunu” canlı tutmaya yaramıştır. Bu korku Irak’ı bölge devletlerinin birinci sorunu haline getirmektedir. Bu ise, bir taraftan bölge devletlerinin oyun alanını daraltırken diğer taraftan da ABD’yi bölgesel politikalarını sorgulamaya itmektedir. Sünni Arapların ABD-Şii işbirliğinden rahatsızlık duymaları, Amerikan karşıtlığı için yeni bir neden oluşturmaktadır. Bu koşullar da Ahmedinejad’ın Amerika karşıtı radikal söylemlerini beslemektedir.

İran, yeni Kuzey Irak politikasında Türk dış politikasını etkileme hesapları yapmaktadır. Tahran, ABD ile olan gerginliğinde Türkiye’nin tarafsız kalmasını istemektedir. Türkiye ve ABD’nin Kuzey Irak konusunda farklı bakış açılarına sahip oldukları bilinen bir gerçektir. Kuzey Irak, Türkiye ile ABD’nin bölgesel işbirliğini belli ölçüde sınırlandırırken Türkiye’yi İran ve Suriye’ye doğru itmektedir. Irak’ın toprak birliğinin korunamaması korkusu Türkiye’yi İran nükleer sorunu bağlamında daha pasif bir politika izlemesine neden olmaktadır. ABD’nin Kuzey Irak ve özellikle de PKK konusunda Türkiye’nin isteklerine duyarsız kalmasına karşılık İran’ın söyleminin Türkiye’ye çok daha yakın bir noktada gözükmesi, Türk toplumunun da dikkatini çekmektedir. Bu açıdan bakıldığında, Kuzey Irak sorununun çözümsüz kalması ve Kürtlerle Türkiye arasında gerginliğin sürmesi İran’ın bölgesel politikasına yarar sağlamaktadır.

Diğer taraftan İran, Türkiye’nin Kuzey Irak’taki niyetlerine güvenmemekte ve Türkiye’nin gerçek niyetinin Musul ve Kerkük petrolünü ele geçirmek olduğunu düşünmektedir. Bu nedenle Türkiye’nin Kuzey Irak’a müdahalesine karşı çıkarak etkinliğini sınırlandırma arzusundadır. Bu algılama İran’ın Türkmenlere karşı mesafeli tutumunun da altında yatan nedendir. İran, Türkmenleri Türkiye’nin Irak içindeki bir uzantısı ve bir nevi “truva atı” olarak görmektedir. Türkmenler arasında Şii Türkmenleri destekleyerek onları Şii Araplara yaklaştırmak istemektedir. Ayrıca Kürtlerin Türkmenlere yönelik baskılarını görmezden gelmektedir. Türkmenleri kurucu öğe olarak değil, azınlık olarak görmektedir.

Yukarıda Kuzey Irak’ın İran-ABD gerginliği çerçevesinde taşıdığı öneme değinilmişti. İran, Iraklı Kürtlerin ABD-İran gerginliğinde nerede yer alacaklarını dikkatle izlemektedir. Kürtlerin ABD ve İsrail ile olan ilişkilerinden, bu ülkelerin Kuzey Irak’a yerleşmelerinden ve Kuzey Irak’ı İran karşıtı faaliyetleri için üs haline getirmelerinden endişe duymaktadır.[14] Kürtler bu konuda güven vermeye çalışsalar da İran’ı tatmin edememektedir. Nitekim İran, İranlı muhalif Kürt grupların Kuzey Irak’taki bürolarının kapatılmasını ve çalışmalarının durdurulmasını istemektedir.[15] Buna karşılık Kürtler, İran’a karşı manevra alanlarını daraltmamak için Tahran’ın taleplerine “tatmin edici” bir karşılık vermemektedir.

Kürtler açık şekilde İran’ı karşılarına almak istememekte ve İran-ABD gerginliğinde tarafsız kalacaklarını belirtmektedir. Kuzey Irak’ın İran ile ABD arasında bir hesaplaşma alanı olmasından endişe duymaktadırlar. Erbil’deki İranlı diplomatların ABD tarafından yakalanmasından sonra ise bu gerginliğin dışında kalmaları mümkün görünmemektedir. Bu nedenle, İran-ABD ilişkilerinin düzelmesini istemektedirler. Son dönemde İran-ABD diyaloğunun başlatılmasında “Bağdat kanalı” adı verilen girişimde Şiilerin yanı sıra Kürtler de bulunmaktadır. Iraklı Kürtlerin bekâlarını sürdürebilmeleri için Türkiye ve İran gibi iki büyük komşunun en azından birinin desteğine ihtiyaçları vardır. Bir komşusu ABD ile iyi ilişkisi olmasına karşılık onlardan rahatsızlık duymakta, diğer komşusu ise ABD ile kötü bir ilişkiye sahip olmasına rağmen açıkça karşıt bir tavır takınmamaktadır. Irak Kürtleri, komşuları arasında en fazla İran’dan destek almalarına rağmen yine en çok ondan korkmaktadır. Zira bölge devletlerin içinde Kürtlere en çok zarar verebilme olanağına sahip ülke İran’dır. İran’ın devlet yapısı ve saldırgan dış politika geleneği nedeni ile istikrasızlık yaratabilecek potansiyel ve araçlarının olduğunun farkındadırlar. Diğer taraftan İran ile ters düşmeleri durumunda Iraklı Şiileri kaybetmeleri yüksek bir ihtimaldir. Ayrıca bu durum, Kuzey Irak konusunda İran-Türkiye-Suriye işbirliğini zora sokabilir.

Kürtler, Türkiye’yi sınırlandırma çabası çerçevesinde İran’a karşı daha olumlu ve duyarlı bir tutum sergilemektedir. Nitekim Kürtler Türkiye’ye karşı saldırgan bir söylem kullanmayı tercih ederken, ABD’nin İran’a karşı daha ılımlı davranmasını istemektedir. Halkın Mücahitleri Örgütü’nün Irak’tan çıkarılmasını isterken, PKK’ yı koruma ve barındırma çabası içindedirler.

Sonuç ve Genel Değerlendirme

İran, kendisinden toprak talebinde bulunmayan bir Irak ile iyi ilişki kurma arzusunu 20. yüzyıl boyunca defalarca göstermiştir. Ancak Irak’ın yayılmacı ihtirası durmamış; Kuveyt, Suudi Arabistan ve İran ile olan ilişkilerine bu ihtiras damgasını vurmuştur. İran bu nedenle, zayıf bir Irak’ı tercih etmektedir.

İran'ın Irak politikası 1920'den günümüze kadar paradoksal bir çerçevede şekillenmiştir. Irak’ın toprak bütünlüğünü istese de her zaman etnik ve mezhepsel farklılığı merkezî yönetime karşı kışkırtmıştır. Irak'ı zayıflatmak için devrim öncesi sadece Kürtleri, devrimden sonra ise Şiileri ve Kürtleri desteklemiştir. Irak’taki Kürtlerin ve Şiilerin merkezkaç eğiliminin pekişmesinde İran'ın önemli rolü olmuştur. “Dost bir Irak”ın ortaya çıkmasının yolunun Sünni Arapların tarihî egemenliği kırmaktan geçtiğini görmüş ve Şiiler ile Kürtler bu çerçevede önem kazanmıştır. Başka bir ifadeyle, dost bir Irak’ın güvencesini, etnik ve mezhepsel farklılığın siyasal alana taşınmasında görmüştür. Bu durum İran'a hem nüfuz alanı açmakta, hem de Irak'ı dış oyunlara daha açık hale getirerek İran karşısında zayıf bir pozisyona itmektedir. İran’ın, ABD’nin Irak’ı işgali sonrasında bu tarihî hedefine ulaştığını söylemek mümkündür.

Türkiye’de gündemin en ön sıralarındaki konulardan biri olan Kuzey Irak’taki gelişmeler, İran basınına hemen hemen hiç yansımamaktadır. Resmî yetkiler “Irak’ın toprak bütünlüğüne saygılı” olduklarını tekrar etmek dışında hiç bir açıklama yapmamaktadır. Üstelik İran, Kuzey Irak’taki “Kürdistan Bölgesel Yönetimi”ni resmî olarak tanımakta ve bu bölgenin yöneticileri İran resmî yetkilileri tarafından kabul edilmektedir. “Kürdistan Bölgesel Yönetimini” ifadesi hem resmî yetkililer hem de basında yaygın olarak kullanılmaktadır. İran ve Iraklı Kürtler arasında son dönemde çeşitli alanlarda işbirliği komiteleri kurulmuştur. Erbil’de İranlı diplomatların kaçırılması olayının ardından ilişkilerin geliştirilmesi gündeme gelmiştir.

İran, Iraklı Kürtleri Bağdat'la hesaplaşma aracı olarak görmüş ve defalarca faydalanmıştır. Ancak Saddam'ın devrilmesi ve Şiilerin etkinlik kazanmasıyla birlikte Kürtlerin bu çerçevede İran için önemi kalmamıştır. Ancak Iraklı Kürtlerin merkezkaç eğilimi yine İran’ın işine yaramaktadır. Kürtlerin siyasi duruşu Irak’ın geleneksel Arap ve Sünni Arap kimliğinin egemenliğini kırmaktadır. Söz konusu durum Irak’ın Arap dünyası ile olan ilişkisini karmaşık hale getirmektedir. Ayrıca Şiilerin kazandığı etkinlik, Irak’ı İran’a yaklaştırırken, Sünni Araplardan uzaklaştırmaktadır.

Kuzey Irak’taki merkezkaç eğilim Türkiye üzerinde ise baskı oluşturmaktadır. Türkiye-ABD ilişkileri olumsuz etkilenmekte, Türk toplumunda Amerikan ve İsrail karşıtlığı zemin kazanmakta ve Ankara’nın bölgesel manevra alanı daralmaktadır. “Irak’ın parçalanma korkusu” Türk dış politikasının enerjisini azaltmakta ve farklı stratejik çıkarlarını gerçekleştirme konusunda Türkiye’nin inisiyatif almasını zorlaştırmaktadır. Bu şartlar, İran-Türkiye ilişkilerinde İran’ın lehinde önemli bir ortam oluşturmaktadır.

İran’ın politikalarına baktığımızda Irak’ın toprak bütünlüğünün “olmazsa olmazlar” arasında yer almadığı görülmektedir. Irak üzerinde bölgesel ve küresel güç mücadelesi dikkatle değerlendirildiğinde parçalanmış bir Irak senaryosundan en az zararla çıkacak devlet İran’dır. Irak parçalanırsa Sünniler, Kürtler ve Şiiler olarak üç bölge oluşur. Kürt bölgelerinde laik bir devlet kurulsa da, Şii ve Sünni bölgelerinde mezhep temelli devlet kurulması büyük bir ihtimaldir. Sünnilerin bugün yürüttüğü direniş gelecekte varolabilecek devletlerinin ne denli şiddetli bir Amerika ve İsrail karşıtı olacağını göstermektedir. Üstelik Şii bölgeleri de İran’ın nüfuz ve etkinlik alanı haline gelebilir. Bu çerçeve bir taraftan da İsrail-Türkiye ilişkilerinin Irak bağlamında yeniden şekillenmesine de neden olabilir. Böyle bir denklemde de Kürtler, Sünni Arap devletleri ve Türkiye karşısında direnebilmek için İran’a ve Şiilere yaklaşabilir. İşte bu u açıdan bakıldığında, İran’ın dillendirmediği bir B planı olabilir.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Bu konuda daha ayrıntılı bilgi için bkz. Esger Ceferi Veldani, Berresi-e Tarihi Ehtelafat-e Merzi-e İran ve Erag, Tahran, Defte-e Mutaleat-e siyasi ve Beynelmoleli, 1376.

[2] Cehangir Keremi, “Siyaset-e İran Der Gebal-e Kordestan”, Siyaset-e Defayi, Tahran, Sayı 26-27, s. 80.

[3] Iraklı Kürtler ile merkez yönetim arasındaki çatışma hakkında daha detaylı bilgi için bkz. Kendal, Kordha, Tahran, Ruzbehan Yayınevi, 1372, ss.173-247.

[4] Kendal, s.192.

[5][5] Abdulreza Huşeng Mehdevi, Siayeset-e Hariciye İran Der Dovrey-ePehlevi, Tahran, Peykan Yayınevi, 1377, s.259.

[6] Nitekim Mesut Barzani El-Arabiye televizyon kanalıyla yaptığı söyleşide “ bu anlaşmanın çok acı olduğunu ve geçerliliğini yitirdiğini” söylemiştir. http://fardanews.com/shownews.php?id=10478.

[7] Haşım Ahmetzade, “Ez Hozey-e Egelliyetha”, http://www.washingtonprism.org/

[8] Bu konuda daha ayrıntılı bilgi için bkz. Emre Bayır, ‘Fars Milliyetçiliği ve Güney Azerbaycan Milli Direniş Hareketi’, Avrasya Dosyası, Cilt 5 Sayı 3, Sonbahar 1999.

[9] “Negahi Be Negş-e Molla Mustefa Barzani Der Tehevulat-e Kordestan-e Erag” www.ir-psri.com.

[10] Anfal operasoyunu 1988 yılında başlatıldı.  ıÜü Al Anfal, “Allah ve Saddam adına kafirlerin yok edilmesi, malının mülkünün talan edilmesi” anlamını gelmektedir. Operasyonda 180 bin Kürt ve Türkmen hayatını kaybetti. Yerleşim merkezleri haritadan silindi. Ayrıca kimyasal silahların kullanıldığı iddia edilmektedir.

[11] Rıza Türk, “Azerbaycan ve Meseley-e Kord”, Çenllibel, Cilt 1 Sayı 3, Negede , 1383, s.45.

[12] Cehangir Keremi, s.81.

[13] Şii jeopolitiği ve bölgesel etkileri için bkz. Arif Keskin “ Şii Jeopolitiği ve Suudi Arabistan-İran İlişkileri”, Stratejik Analiz, Cilt 8 Sayı 85, Mayıs 2007.

[14] Bu konuda İran’ın endişelerini en iyi Mehr haber ajansı tarafından hazırlanan bir yorum göstermektedir. http://www.mehrnews.com/fa/NewsPrint.aspx?NewsID=388806.

[15] “Hemsaygan Nemitevanend Hezine Defa Ez Teroristaha ra Perdaht Konend”, www. Baztab.com.

http://www.turksam.org/tr/yazilar.asp?kat1=1&yazi=1383

جنبش سوسیالیست های آذربایجان دنبال چه چیزی میگرددند؟

جنبش سوسیالیست های آذربایجان دنبال چه چیزی میگرددند؟

مدتی است جریانی موسوم به جنبش سوسیالیستهای آذربایجان نظریه های مغرضانه خود را که شباهت بسیار عجیبی به مواضع گروهای تروریستی کورد در قبال کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان دارد، علیه کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان و سایر گروه های سیاسی حرکت ملی و کشور های تورک منطقه کشورهای برای کمیته ارسال می نماید.

کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان  بر اساس مصالح و منافع ملت آذربایجان تا کنون با سعه صدر از انعکاس این مطالب خودداری کرده بود، اما گویی اتحاد نا مبارک سوسیالیست های آذربایجانی با هم کیشان عقیدتی کورد خود وارد عرصه جدیدی شده واین فرا افکنی ها روز به روز شدید تر می گردد. لذا کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان از همه آذربایجانی هایی که به نام جنبش سوسیالیست های آذربایجان فعالیت می کنند می خواهد که قبل از وارد کردن اتهامات واهی به کمیته ، واقعیت های منطقه غرب آذربایجان را در مورد توطئه های گروه های تروریستی کورد مورد مطالعه قرار داده و با نگاهی به عملکرد  تاریخی خود  منافع ومصالح واراضی ملی آذربایجان را با الفاظ دهن پرکن چپ گرایانه قربانی ایدئولوژی های فرسوده خود نکنند.

کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان تک تک آذربایجانی ها را در مورد دفاع از همه اراضی تاریخی و ملی آذربایجان مسئول دانسته و تبانی های ایدئولوژیکی را با گروه های تروریستی کورد و یا هر گروه دیگر محکوم می کند.

مطلب زیر که تقدیم  خوانندگان گرامی  میگردد مدت ها قبل همزمان با درج آن در سایت (www.solgunaz.com) به کمیته نیز ارسال شده بود اما کمیته مردمی دقاع از غرب آذربایجان بنا به دلایل ذکر شده از درج آن خودد اری کرده بود ولی متاسفانه ارسال کنندگان آن با ارسال مجدد تاکید خاصی بر درج آن دارند. ما نیز با درج این مطلب وسایر نوشته های  جنبش سوسیالیست های آذربایجان نگاهی به اندیشه های آنها کرده وقضاوت را به مردم وقعالین حرکت ملی می سپاریم.

کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان

20 / 11/ 86

گروهی از فعالین ترک از جنایتکاران و دشمنان آذربایحان قهرمان ملی می سازند

واضح است که در هر مبارزه  آزادیبخشی ، دشمن تلاش میکند به آن نفوذ نموده تا آنرا تحت تاثیر قرار دهد تا نابودی آن را سهلتر کند. به همین منظور دشمن با لباس خودی  به شیوه های مختلف  اهداف متفاوتی را دنبال می کند. افراد دشمن در سطوح مختلف  به مبارزات سیاسی و تشکیلاتی جنبش ملی آذربایجان وارد شده ودر فعالیتها نقش ستون پنجمی و جاسوسی را بازی می کنند.  کسب اطلاعات، اشاعه بدبینی، جنگ روانی، تبلیغ ایدئولوژی و سیاستهای دشمن، شناسائی افراد، ترور و خرابکاری از شناخته ترین کارهایی است که دشمن  در درون صفوف مبارزه انقلابی به آنها مبادرت می کند

نیروهای اطلاعاتی و امنیتی  دولت جمهوری اسلامی ایران در تلاش هستند از درون، جنبش ملی – دمکراتیک آذربایجان را تضعیف ونابود کنند

اما مشکل مبارزه آزادیبخش آذربایچان علاوه بر آن وجود جریانات و گرایشاتی است که در این کارزار آگاهانه یا نا آگاهانه آب به آسیاب جمهوری اسلامی می ریزند و کار دشمن را راحتتر میکنند

این گروهها و شخصیتها که ادعای سیاستمداری، فعال و پیشرو بودن دارند در حرکت ملی آذربایجان به تبلیغ فرماندهان و رهبران  دولت جنایتکار و فاشیست اسلامی می پردازند و نقش بلندگوی تبلیغاتی دشمن را ایفا می کنند

این جریات،  ملا حسنی نماینده ولی فقیه و امام جمعه ارومیه را که مورد تمسخر ملت ترک میباشد قهرمان معرفی  می کنندد و در ردیف بابک خرمدین، جعفر پیشه وری  وصفر خان  قرار می دهند.(1)

 ملا حسنی بعنوان نماد جهالت و جنایت که به قهرمان و الگوی این فعالین تبدیل شده است نزدیک به سه دهه توانسته با سرکوبهای بی پایان،  ملت ترک و بخشی از آذربایجان را تحت حاکمیت دولت اشغالگر ایران نگه دارد

در روزهای اخیر دو سایت انترنتی به تبلیغ، تعریف وتمجید ازفرماندهان و نیروهای سرکوبگر و نظامی دولت سرمایه داری و شوونیست ایران پرداختند. این عده کاسه داغ تر از آش شده و از جمهوری اسلامی می خواهند که شهادت این" غیور مردان” را بسان دیگر همرزمانشان در بایکوت خبری و در سکوت  کامل سپری نکند.

اطلاعیه ای که توسط " کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان" صادر شده طوری از سپاه پاسداران، پایگاههای مقاومت بسیج ، نیروهای نظامی و امنیتی و فرمانده گردان 316 دفاع کرده که ضد شوونیست بودن و ضد اشغالگر بودن نویسندگان اطلاعیه  زیر سوال رفته است. این اطلاعیه که درسایت " کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان"  (2) و دیگر سایتهای آذربایجانی منتشر شده  تلفات  انسانی جمهوری اسلامی  و اعضا ترک ارگانها و نیروهای سرکوبگر نظامی را شهید آذربایجان نام می برد.  یکی از وظایف اساسی سایت " کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان" حمایت از بسیج و سپاه پاسداران است و بکلی فراموش کرده که آذربایجان توسط  سپاه پاسداران و بسیج همین منطقه در در اشغال شوونیسم فارس قرار گرفته است. 

اعضای این کمیته برخلاف کارگران و زحمتکشان  آذربایجان بر این باور است که سپاه پاسداران و دیگر نیروهای نظامی در آذربایجان متعلق به آذربایجان میباشند و باید از مرده و زنده آنان تقدیر وتجلیل به عمل بیاوریم.

شورای اتحاد  ملی آذربایجان (3) در سایت انترنتی خود همچون دوستان" کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان" بیوگرافی و سال شمار زندگانی یکی از فرماندهان حزب اللهی و جنایتکار جمهوری اسلامی ایران، بنام مهدی باکری را منتشر کرده و او را با عنوان "سردار سرلشکر شهید" معرفی می کند.

این دوستان متوهم  و سیاستمداران ناشی به بهانه یا به خاطر اعتقاد به  تئوری به اصطلاح ترک محوری وهمچنین به علت ضد کرد یا ضد پژاک بودن به دامن اشغالگران اسلامی ایران غلتیده اند.

این گروهها باید به ملت ترک جوابگو باشند که چرا سپاه پاسداران و نیروهای نظامی، اطلاعاتی آنها، آذربایجان و ملت ترک را در اشغال و اسارت نگه داشته اند؟  این گروهها باید جواب دهند که چرا سرداران و فرماندهان ترک این دوستان از تهران و فرماندهی فاشیستها دستور میگیرند؟ این آقایان باید پاسخ دهند که چرا افراد اطلاعاتی وفرماندهان مورد ستایش آنها به جای آزادی زندانیان، هر روز مبارزان ترک را دستگیر، زندانی و شکنجه کرده وبه شیوه های مختلف آنها را می کشند؟ چرا ملا حسنی "فهرمان ملی" شما به جای اعلام جنگ علیه جمهوری اسلامی و فاشیستی ایران، برای سرکوبی قیام خرداد با فرماندار آذربایجان غربی اعلامیه مشترک صادر کرد و شب و روز برای سرکوبی  مخالفان حکومت شوونیستی ایران تلاش میکند؟

امروز کارگران و زحمتکشان ترک که پایه های مستحکم جنبش ملی و طبقاتی آذربایجان را تشکیل می دهند بخوبی درک میکنند که سیستم کاپیتالیستی و شوونیستی ایران برای سرکوب مبارزه ملی و مبارزه طبقاتی ارگانهای سرکوب قدرتمندی را سازمان داده است. مردم ستمدیده اذربایجان در فضای پلیسی و اختناق این ارگانها و پرسنل ترک آنها سرکوب می شوند.

سپاه پاسداران ، ارتش، بسیج، سازمان اطلاعات و دهها ارگان و تشکیلات نظامی و وابسته به آنها ماشین سرکوب دولت ایران را تشکیل می دهند. سپاه پاسداران، ارتش و زندانها، دادگاهها و دیگر قوای نظامی ایران مهمترین ابزار سرکوب مبارزات مردم جهت اعمال قدرت مناسبات سرمایه داری و شوونیستی حاکم بر طبقات محروم و ملل تحت ستم میباشند . در این میان سپاه پاسداران  تشکیلاتی  نظامی- ایدئولوژیک است که در همه زمینه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، نظامی، دیپلماتیک و بین المللی قدرت عمل دارد و برای حفظ حکومت اسلامی و تمامیت ارضی ایران به هر جنایتی دست میزند.

سپاه پاسداران یک نهاد فاشیستی سرکوبگر حکومتی است که هیچ ترک آذربایجانی نمی تواند بخاطر پاسدار بودن بخود افتخار کند.

 ماشین سرکوب جمهوری اسلامی نقش برنده و کارائی خود را در سرکوبی، کشتار مبارزات مردم نه فقط در آذربایجان بلکه حتی در ال – احواز، کردستان، ترکمن صحرا، سیستان و بلوچستان به اثبات رسانده است. ترکهای ارتش و سپاه پاسداران بعنوان بخشی مهم از قوای نظامی ایران تنها دشمن مبارزه ملی و دیگر مبارزات کردها، عربها و ترکمن ها  و بلوچ ها نیستند آنها دشمنان سرسخت مردم ترک و جنبش ملی آذربایجان هم  هستند.

 تشکیلات نظامی ترک و کرد و فارس نمی شناسد هر کس وارد این سازمان بشود باید در خدمت حاکمان ایران قرار بگیرد . کسی که در این سیستم برای ترک نقش خوب و انسانی ولی برای فارس ، کرد نقش بد و جنایتکارانه قائل شود سخت در اشتباه بوده و نشان میدهد نه از سیستم و عملکرد نظامی شناختی دارد و نه از دولت واعمال اراده آن سر درمی آورد.

افراد و پرسنل ترک در داخل قوای نظامی و اداری سیستم دولتی ایران برای آزادی ملی و طبقاتی آذربایجان کار و فعالیت نمی کنند. تمامی ترکهای فعال در نظام و سیستم اداری و نظامی  مانند فارسها در خدمت سرمایه داری، اسلام، صدور انقلاب اسلامی، حفظ تمامیت ارضی ایران،تروریسم، سیاستهای اشغالگرانه، شوونیستی و سرکوبگرانه دولت اسلامی ایران هستند در غیر این صورت پرسنل معترض و انقلابی توسط این نیروها بر سر دار فرستاده میشوند.  این واقعیات را هیچ کس نمی تواند انکار کند جز تعدادی از فعالین جنبش ملی آذربایجان جنوبی.

این فعالین ترک به نادرست سیاستمداران، آخوندها و فرماندهان ترک را در ماشین سرکوب نظامی فاشیستهای ایرانی که بیش از هشتاد سال ملت ترک را در اسارت و بردگی نگه داشته اند قهرمان می نامند و از آنها آشکارا حمایت میکنند افکار و سیاستهای این افراد وگروهها از سوی مبارزان سوسیالست آذربایجان به جنبش ملی آذربایجان خطرناک  ارزیابی می شوند.

 چونکه چنین جریاناتی آگاهانه یا نا آگاهانه ماهیت سرکوبگرانه و جنایتکارانه سپاه پاسداران و ارتش و غیره را کتمان کرده و ماهیت جنایتکاران و سازمانهای نظامی ایران  را پاک و منزه جلوه می دهند. این عده در جنبش ملی  آذربایجان نسبت به جمهوری اسلامی توهم پراکنی کرده و به چشم ملت ترک خاک می پاشند و میخواهند از خشم وکینه مردم نسبت به ارگانهای سرکوب دشمن را کاهش دهند و صف انقلاب  و ضد انقلاب را مغشوش کنند.

فعالین انقلابی و سوسیالیست برای دمکراتیک تر شدن جنبش ملی آذربایجان وظیفه خود می دانند با افکار و گرایشات انحرافی مبارزه کنند تا مسیر مبارزه جهت استقلال آذربایجان  جنوبی هموارتر شود.

 سول گون آذ

WWW.SOLGUNAZ.COM

[e-mail]

29/ 10/ 2007

(1) -  مباحثات فعالین در اتاقهای پالتاک -  و همچنین گفتگوی تلفنی مسئول سایت تریبون با تلویزیون گون آذ تی وی در رابطه با نقش ملا حسنی در جنگ نقده

(2)-  http://www.bati-azerbaycan.blogfa.com 

http://www.millishura.com/Farsi/yeniler/bakiri.htm-(3)    

انحلال اورمو آذربایجان سسی

بسم الله الرحمان الرحیم

مردم آگاه شهرستان اورمیه

مسئولان محترم

ما امضاء کنندگان متن ذیل از اعضای ((اورمو آذربایجان سسی)) که بر حسب ضرورتهای سیاسی و اجتماعی موجود در منطقه آذربایجان غربی و مشارکت هرچه بیشتر مردم شهرستان اورمیه در انتخابات 24 اسفند مجلس شورای اسلامی شکل گرفته بود، اعلام می داریم:

1)  در اعتراض به رد صلاحیت غیرموجه و غیر دموکراتیک نامزدهای ((اورمو آذربایجان سسی)) که عملا ادامه فعالیت قانونی این تشکل مردمی را با مشکل مواجه ساخته است.

2)    جلوگیری از سواستفاده از نام، موقعیت و اعتبار ایجاد شده برای اورمو آذربایجان سسی.

3)    انحراف برخی اعضاء از اصول کلی اورمو آذربایجان سسی.

از تشکل مردمی نامبرده خارج شده و فعالیت آنرا پایان یافته قلمداد می نماییم. لذا از این تاریخ (۱۶/11/1386) هیچگونه مسئولیتی در قبال عملکرد و حرکت ها بنام اورمو آذربایجان سسی را نداشته و در صورت لزوم و در مواقع مقتضی جزئیات بیشتری را به اطلاع افکار عمومی خواهیم رساند. شایان ذکر است اینجانبان ضمن دعوت از آحاد مردم شهرستان اورمیه جهت حضور گسترده در صحنه انتخابات مجلس هشتم که موجبات یاس دشمنان و طمع کاران به این آب و خاک را فراهم خواهد آورد، در راستای سعادت شهر و منطقه مان فعالیت خود را در این زمینه ادامه خواهیم داد.

دکتر فرخ میرزا طلوعی

حاج علی جعفرزاده

اسمعلی جوادی

رضا داغستانی

اسلام بابازاده

اصغر ستاری

قایناق: http://urmu-az-sesi.blogfa.com/